Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/150

—  394  —

Hawley byli niezadowoleni z tego, że tak długo nie mieli nic do roboty, ale pocieszyłem ich nadzieją jutra, bo mieli się do nas przyłączyć. Ujrzawszy, że Old Wabble’a nie było, zapytał Parker:
 — Gdzież ten stary cowboy, sir? Czemu się nie pokazuje?
 — Niestety, niema go z nami.
 — Czy zostawiliście go przy strażach?
 — Nie. Znajduje się u Wupy Umugi i Komanczów Naini.
 — U nich? Czy pojechał za nimi na zwiady?
 — To także nie. Nie znajduje się za nimi, lecz u nich.
 — U nich? Jak to należy rozumieć?
 — Zrozumiecie zaraz, skoro wam powiem, że jest u nich w niewoli.
 — W niewoli? A do wszystkich dyabłów! Czy to prawda?
 — Niestety, tak!
 — Czy znów popełnił jakie głupstwo?
 — Jeszcze jakie! Mógł nam popsuć całą sprawę — i nie jemu zawdzięczamy, że udało się nam nasz plan uskutecznić.
 — To słuszne! Ale dobrze wam tak, mr. Shatterhandzie.
 — Jakto? Was to cieszy, jak się zdaje!
 — Pewnie. I złoszczę się i cieszę. Naco wzięliście go ze sobą? Jesteście tacy zakochani w tym starcu, że może robić głupstwa jedno za drugiem, a wam ani na myśl nie przyjdzie zrobić to, co byłoby najwłaściwsze.
 — Co?
 — Napędzić go dyabła.
 — To właśnie teraz uczynię.
 — Już nie potrzeba.
 — Czemu?
 — Bo już go niema.
 — Ale on wróci.