Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/151

—  395  —

 — Chcecie go wyswobodzić?
 — To się samo przez się rozumie.
 — Hm, tak! Zostawić go tam wprawdzie nie można, lecz daję wam rzeczywiście i na seryo dobrą radę: wypędzić go zaraz po uwolnieniu. On gotów jeszcze na nas sprowadzić nieszczęście, z którego się nie wywiniemy. Ale wam też ciągle chodziło o niego i zawsze musiał być przy was, chociaż wiedzieliście, że na niego zdać się nie można. Tymczasem mnie i Hawleya wciąż się na bok usuwa; musimy tutaj siedzieć i nudzić się, a wy tymczasem jeździcie to tu, to ówdzie, bierzecie wszystko na siebie i przeżywacie najpiękniejsze przygody. Wyobrazicie sobie, że nas to gniewa; zasługujemy przynajmniej na tyle zaufania, co Old Wabble.
 — No, no, to brzmi, jak wyrzut, mr. Parkerze!
 — I jest nim, i ma nim być! My przecież także żyjemy i jesteśmy na dzikim Zachodzie nie na to, by muchy łapać lub polować na glisty. Przyznać musicie, że nas ustawicznie usuwano w kąt.
 — Cieszcie się, że nie żądam od was udziału w czemś, co narażałoby na szwank wasze życie.
 — Nasze życie! Czyż ono więcej warte od waszego? A może uważacie nas za ludzi trwożliwych? Wypraszamy to sobie!
 Byłby rezonował jeszcze dłużej, gdyby nie był nadszedł Bob. Ujrzawszy nas, zawołał z radością:
 — Oh, oh, massa Shatterhand i massa Surehand znowu tu! Masser Bob zaraz wiedzieć, co zrobić: buty przynieść?
 — Tak, pozbądźmy się mokasynów.
 Pobiegł i przyniósł buty, które wdzialiśmy zamiast indyańskich. Następnie spytałem Boba:
 — Co tam z Sziba Bighem? Jest jeszcze.
 Zrobił minę nie do opisania i odrzekł:
 — Już go niema.
 — Co? Nie?
 — Nie. Sziba Bigh pójść precz!
 Roześmiał się przytem całą twarzą i otworzył usta