Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/162

—  406  —

 — Nie. Musiałem mieć wszystkich; sam to zrozumiesz.
 — I dostałeś ich wszystkich?
 — Tak.
 Na to spuścił głowę i rzekł głosem stłumionym.
 — A więc zniknęła wszelka moja nadzieja! Gdyby mi się nawet dzisiaj udało umknąć, nie zdołałbym ocalić Wupa Umugi ani jego wojowników.
 — Nie. Najpierw nie wiedziałbyś, gdzie go szukać, a powtóre nie mógłby ci Nale Masiuw dopomódz.
 — Gdzie macie go i wojowników?
 — Mógłbym cię oszukać, bo niema powodu mówić ci tego, ale mimo to nie zataję ci niczego. Odszedł ze swoimi ludźmi do swojej wsi.
 — Uff! Więc byłeś taki dobry, że zwróciłeś mu zaraz wolność.
 — Nie, taki dobry nie byłem. Zrozumiesz, że taka dobroć byłaby największem głupstwem, jakiego mógłbym się dopuścić.
 — Czemu?
 — Musiałbym wziąć od tych ludzi przyrzeczenie, żeby natychmiast odjechali z powrotem do domu.
 — Oni byliby dali.
 — Ale nie dotrzymaliby słowa.
 — Ty im nie ufasz?
 — Nie ufam nikomu z Komanczów.
 — Mnie także nie?
 — Tobie tylko mógłbym uwierzyć, bo znasz wielkiego i dobrego Manitou, karzącego każdą nieprawdę i zdradę.
 — Więc nie puściłeś ich wolno a mówisz, że wrócili do domu.
 — Jako jeńcy.
 — Czyi?
 — Białych Dragonów. Ruszyli oni z powrotem i zabrali ich ze sobą.
 — Związanych?
 — Tak.