Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/17

—  263  —

z treści przemówienia. Old Wabble spuścił głowę, lecz podniósł ją po chwili i jął się bronić:
 — Czerwoni, z którymi dotychczas spotykałem się, byli wszyscy łotrami.
 — Wątpię. A gdyby to było prawdą, to kto ich zrobił łotrami?
 — Nie ja.
 — Nie ty?
 — Nie.
 — Stali się nimi przez blade twarze, a czy Old Wabble nie jest także białym?
 — Tak, ja nim jestem. Przypuszczam nawet, takim, który się może pokazać.
 — A Winnetou sądzi, że byłoby lepiej, gdyby czerwoni, o których mówisz, nie byli cię wcale widzieli. Mówisz, że powinno się zabić wszystkich Komanczów — a ja ci powiadam, że, ile możności, nie zabijemy ani jednego. Czy mój brat Old Shatterhand zgadza się na to?
 — Zupełnie — odpowiedziałem. — Wiesz, że nie masz potrzeby mnie pytać.
 Old Wabble zrobił minę zakłopotaną, lecz próbował się jeszcze bronić.
 — Ależ oni chcą napaść na Bloody Foxa, któremu mamy dopomódz. Mamy bronić jego i siebie, a to może być tylko w walce odpornej; th’ is clear!
 — Są rozmaite rodzaje walki odpornej, mr. Cutterze — odpowiedziałem. — Pozwólcie Winnetou mówić, a dowiecie się potem, że możemy Komanczów wstrzymać od wykonania zamiaru nie tylko przez to, że ich wystrzelamy. Są jeszcze inne środki.
 — Tak, pewnie znów wasz słynny podstęp!
 Powiedział to w takim tonie, że nie mogłem temu przyklasnąć, nie miałem jednak powodu dawać mu odprawy, gdyż uczynił to Parker.
 — Czy nie byłoby lepiej — wtrącił — żebyście milczeli, stary Wabble’u? Wszak widzicie, że i ja jestem cicho. Kiedy mr. Shatterhand i Winnetou rozmawiają