Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/171

—  415  —

 — Czy możecie go poznać, sir? — zapytał mnie Old Surehand.
 — Teraz jeszcze nie.
 — Więc musimy być ostrożni!
 — To zbyteczne. Jedziemy dalej!
 — A gdyby to była tylna straż Komanczów?
 — Byłaby w ruchu, a ci tam pokładli się na ziemi.
 — Czyż nieprzyjaciele nie mogliby także tego uczynić?
 — Tak, lecz Winneton pokazuje mi, że to on.
 — Jakto?
 — Macie tu znów sposobność podziwiać bystrość i rozwagę tego wodza Apaczów. Objechał Komanczów łukiem, a potem zatrzymał się za nimi, ażeby na nas zaczekać. Domyśla się oczywiście, że moglibyśmy jego ludzi uważać za Nainich, więc w ten sposób usadowił swój oddział, że potem możemy poznać na pewno, iż to on właśnie. Macie tu mój dalekowidz i popatrzcie sami, mr. Surehandzie!
 Uczynił to i rzekł przychylnie:
 — To rzeczywiście sprytne, bardzo sprytne z jego strony!
 — No?
 — Ci ludzie tam nie leżą tuż przy sobie, lecz tak, że tworzą rysunek strzały.
 — A dokąd zwraca się ostrze?
 — Nie ku nam, lecz ku południowemu wschodowi, a zatem od nas.
 — Ta strzała ma nam wskazać kierunek, w którym mamy jechać spokojnie, a więc Winnetou daje nam znać, że możemy bez obawy jechać dalej. Powiedzcie mi szczerze, mr. Surehandzie, czy na jego miejscu wpadlibyście na ten pomysł?
 — Chyba nie. A wy, mr. Shatterhandzie?
 — Jeśli może nie na ten, to w każdym razie na podobny. Rozumie się samo przez się, że tu był potrzebny znak, dający nam jakieś wyjaśnienie. Ale ta szczególna pozycya Apaczów powiada nam nietylko,