Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/179

—  423  —

 — A to strach dla nich! — rzekł stojący obok mnie Old Surehand.
 — Strach? Jeszcze nie — odrzekłem.
 — Ależ z pewnością!
 — Nie. To jeszcze nie strach, lecz zdumienie.
 — Czemu?
 — Przecież mogą nas jeszcze uważać za Komanczów Nale Masiuwa.
 — To prawda.
 — Ale choćby i tak, musi ich dziwić nasza obecność, bo byli pewni, że Nale Masiuw pędzi za nimi dragonów.
 — To słuszne! Ciekawym, co też uczynią.
 — Wiem, co uczynią. Wyślą jednego lub dwu wojowników naprzód, ażeby się dowiedzieć, kto jesteśmy. O widzicie, już jadą!
 Zobaczyliśmy, że dwaj oddzielili się od reszty i zbliżali się do nas powoli, nie na koniach, lecz pieszo.
 — Czy mój brat pójdzie ze mną naprzeciwko nich! — zapytałem Winnetou.
 — Tak, chodźmy — odrzekł.
 Szliśmy tak samo powoli, jak oni, naprzeciw nich, między kaktusy. Ujrzawszy, że jeden z nas jest czerwony a drugi biały, stropili się i stanęli. Skinęliśmy na nich, aby się zbliżyli, a sami szliśmy dalej. Na to podeszli bliżej z wahaniem, ale wkrótce znowu stanęli.
 — Niech brat Shatterhand mówi! — rzekł Winnetou.
 Kiedy trzeba było mówić, pozostawiał mi zazwyczaj pierwszeństwo. Zawołałem więc do Nainich.
 — Niechaj wojownicy Komanczów zbliżą się śmiało! Chcemy z nimi pomówić — i nic im się nie stanie, jeśli nie spróbują użyć przeciwko nam broni.
 Na te słowa przyszli. Zawołałem ich, bo nie chciałem pójść do nich, gdyż w ten sposób byłbym się dostał w doniosłość strzału Komanczów. Spotkaliśmy się mniej więcej w połowie drogi, lecz oni nie chcieli zbliżyć się do nas zanadto.