Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/180

—  424  —

 — Wódz Komanczów, Wupa Umugi, wysłał was, by się dowiedzieć, kto jesteśmy — rzekłem. — Czy mnie poznajecie?
 — Nie — odrzekł starszy z nich, przyczem oczy obydwu spoczywały z trwożnem uszanowaniem na Winnetou.
 — A tego czerwonego wojownika, który stoi tu przy mnie, także nie?
 — Uff! To Winnetou, Wódz Apaczów.
 — A ja jestem Old Shatterhand, jego biały brat przyjaciel.
 — Uff, uff! — zawołali obydwaj i zaczęli mi się przypatrywać dokładnie. O ile zatrwożył ich już widok Apacza, o tyle wzmogła się ta trwoga na dźwięk mego nazwiska. Starali się ją jednak ukryć.
 — Sądziliście, że macie za sobą białych jeźdźców? — mówiłem dalej.
 Nie otrzymałem na to odpowiedzi.
 — A za nimi miał przyjść Nale Masiuw?
 — Skąd Old Shatterhand wie o tem? — zapytał starszy.
 — Ja wiem jeszcze więcej — wiem wszystko. Chcieliście białych jeźdźców wciągnąć w pułapkę, a teraz sami w niej siedzicie. Popatrzcie przed siebie! Tam stoi trzystu wojowników Meskalerów gotowych wystrzelać was do nogi, jeśli zechcecie się bronić.
 — Uff, uff!
 — Nie możecie bezwarukowo powrócić i przejść tędy; musicie się poddać. Jeśli tego nie uczynicie, to albo was wystrzelamy albo będziecie musieli w tej kaktusowej puszczy zginąć nędznie z pragnienia.
 Spojrzeli po sobie, a chociaż z ogromnym wysiłkiem, starali się ukryć wrażenie słów moich, widać było, że zdjęło ich wielkie przerażenie. Następnie zapytał ten, który odpowiadał dotychczas:
 — Gdzie są biali jeźdźcy?
 — Czy myślisz, że ci to powiem?
 — A gdzie Nale Masiuw?