Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/182

—  426  —

towarzyszy, poznaliśmy po ich ruchach, jakie wrażenie wywarła na nich wiadomość. Wszyscy pozsiadali z koni, na których dotąd siedzieli. Po chwili podszedł jeden z nich ku nam; nie był to Wupa Umugi, lecz ten sam człowiek, z którym mówiliśmy przedtem. Przyszedłszy do nas, powiedział:
 — Wódz Komanczów słyszał nasze słowa, ale nie chce im uwierzyć. Chciałby je usłyszeć z ust waszych.
 — Dobrze — czemu go niema?
 — Tu jest Old Shatterhand i tu jest Winnetou, wódz Apaczów, więc Wupa Umugi nie chce sam przybyć tutaj.
 — Dobrze, dwu na dwu. Niechaj kogoś weźmie ze sobą.
 — Będzie z nim Apanaczka, drugi wódz Nainich.
 — Nie mamy nic przeciw temu.
 — Old Shatterhand i Winnetou mają broń przy sobie, więc Wupa Umugi i Apanaczka mogą także przyjść z bronią?
 — Na to zgadzamy się także.
 — I nic im nie grozi?
 — Nic.
 — A potem będą mogli wolno powrócić, gdy rozmówią się z wami?
 — Tak.
 — Uwierzymy temu, jeśli Winnetou i Old Shatterhand przyrzekną to pod słowem.
 — Przyrzekam. Howgh! — odrzekł Winnetou.
 — Ja już raz powiedziałem, więc nie potrzebuję powtarzać — oświadczyłem. — Co Old Shatterhand powie, to jest jako przysięga. Zresztą muszą Wupa Umugi i Apanaczka być bardzo tchórzliwymi wojownikami.
 — Są najodważniejsi i najwaleczniejsi z całego szczepu. Dlaczego Old Shatterhand obraża ich, uważając ich za tchórzów?
 — Ponieważ pytasz, czy wolni powrócą.