Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/192

—  434  —

Gdybyście nawet zwyciężyli, musielibyście zginąć z pragnienia, bo nie macie wody. Ale zwycięstwo wasze jest także niepodobieństwem. Oglądnij się! Nie macie gdzie rozwinąć się i jesteście tacy stłoczeni, że każda nasza kula musi trafić kilku waszych wojowników. My mamy wodę — a wy jej nie macie. My i konie nasze nie czujemy znużenia, wy zaś macie pragnienie i jesteście śmiertelnie zmęczeni. Rozważ to dobrze!
 — Będziemy mimo to walczyć.
 — Nie. Jesteś wprawdzie nieostrożny, ale chyba nie zwaryowałeś.
 Spuścił głowę i milczał. Upłynęło sporo czasu bez słowa z jego strony — potem dopiero spytał głosem stłumionym:
 — Co postanowilibyście o nas, gdybyśmy się wam poddali?
 — Darowalibyśmy wam życie.
 — Nic więcej?
 — Nie.
 — Bez koni i bez strzelb nie jesteśmy niczem; nie możemy ich oddać.
 — A przecież je oddacie, jeśli tego zażądamy. Jeśli darujemy wam życie, będzie w tem aż nadto łaski. Gdybyście wy zwyciężyli, nie byłoby dla nas łaski, lecz musielibyśmy zginąć u słupa męczeńskiego.
 Ścisnął pięści ze złością i zawołał:
 — Że też zły duch zaprowadził cię nad Błękitną Wodę! Gdyby nie to, plan nasz musiałby się udać!
 — To prawda — i dlatego sądzę, że to nie zły duch, lecz dobry zaprowadził mnie nad Błękitną Wodę. Wy nie macie nadziei ujść nam i jeśli się nie poddacie, zginiecie. To chyba musisz zrozumieć.
 — Nie, tego nie rozumiem.
 — W takim razie opuściła cię dusza.
 — Mam ją jeszcze. Pamiętaj o tem, że w naszym ręku znajduje się zabójca Indyan, którego nazywacie Old Wabble’m.
 — A cóż on nas obchodzi?