Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/194

—  436  —

 — Uff! — zawołał przerażony.
 — Tak, uczynilibyśmy to, gdyby nie było innego środka do zniewolenia was do poddania.
 — Czy Old Shatterhand i Winnetou chcieliby zostać podpalaczami?
 — Daj spokój takim pytaniom. W porównaniu z wami podpalacz jest jeszcze dobrym człowiekiem. A zatem pomów ze swoimi ludźmi i donieś nam rychło, co postanowicie.
 — Dowiesz się o tem.
 Z temi słowy na ustach odwrócił się i odszedł z Apanaczką, ale już nie w tej dumnej postawie, w jakiej przybył. My także wróciliśmy do naszych ludzi, ciekawych usłyszeć, cośmy zyskali na rozmowie z wodzami.
 Oczywiście, że od tej chwili nie spuszczaliśmy Komanczów z oka. Chociaż atak z ich strony nie miałby sensu, musieliśmy jednak liczyć się także z tą możliwością i stać w pogotowiu do walki. Widzieliśmy tylko tych, którzy byli na przedzie, ale co się działo w tyle, to było dla nas ukryte. Dosiadłem przeto konia i jechałem krajem kaktusów tak długo, aż miałem przed sobą nietylko ich czoło, lecz bok. Zobaczyłem, że było tu co najwyżej trzydziestu Komanczów, a reszta odjechała głęboko w kaktusy. Wróciłem i zawiadomiłem o tem Winnetou.
 — Chcą się przebić nożami przez kaktusy — powiedział.
 — Ja także jestem tego zdania. Ale to im się nie uda.
 — Nie. Zeschły kaktus jest twardy, jak krzemień, tak, że noże im prędko stępieją.
 — Mimo to nie należy zaniedbywać niczego. Pojadę jeszcze raz, by ich obserwować.
 — Mój brat może to uczynić, ale to niepotrzebne.
 — Czy mogę pojechać razem? — zapytał Parker.
 — Dobrze.
 — A ja także? — dodał Hawley.
 — Tak, ale nikt więcej. Sprowadźcie sobie konie!