Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/200

—  442  —

 — Tak — odpowiedziałem.
 — Mówiłem z moimi wojownikami przychodzę do niego z wnioskiem.
 — Wysłucham go.
 — Zakopiemy wojenne topory i zapalimy z wami fajkę pokoju.
 — To pięknie. Widzę, że zaczynasz nabierać rozumu. Ten rozum jednak powinien ci powiedzieć, że twoją propozycyę możemy przyjąć tylko pod pewnymi warunkami.
 — Uff! Chcecie stawiać warunki?
 — Naturalnie!
 — Tu niema żadnych!
 — Owszem, są! Czy sądzisz może, że po wszystkiem, co się stało i co było waszym zamiarem, wystarczy ci tylko powiedzieć, że chcesz z nami pokoju, a my puścimy cię, jak zwycięzcę? To zachcianka taka zuchwała, że najchętniej kazałbym naszym wojownikom wystrzelać was wszystkich. I uczynię to, jeśli raz jeszcze przyjdziesz mi z podobnym głupstwem. Uważaj!
 Powiedziałem to tak podniesionym i surowym głosem, że spuścił oczy z zakłopotaniem. Potem spytał z mniejszą pewnością siebie:
 — Czego żądacie za to, żebyśmy mogli odejść?
 — Tego, co już powiedziałem. Darujemy wam wolność i życie, lecz zabierzemy konie i strzelby. Resztę broni możecie zachować.
 — Na to nie mogę się zgodzić.
 — Dobrze, to jesteśmy gotowi i niech się walka zaczyna.
 Udałem, że się podnoszę, więc zażądał czemprędzej:
 — Stój, zostań tu jeszcze! Czy jesteś rzeczywiście pewien, że ulegniemy?
 — Zupełnie pewien.
 — Będziemy się bronili!
 — To wam nic nie pomoże. Wiemy, co się stanie, a ty nie możesz się także łudzić co do tego, że w razie walki nikt z was nie zostanie przy życiu.