Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/201

—  443  —

 — Ale z was padnie też wielu.
 — To trudno! Sama moja strzelba czarodziejska wystarczy, aby was wszystkich trzymać z daleka od nas. Niesie ona kule tak daleko, że wasze nie zdołają nas wcale dosięgnąć.
 — Pomyśl o Old Wabble’u, którego mamy u siebie.
 — Myślę o nim.
 — On umrze najpierwszy.
 — Lecz nie ostatni, bo wy pójdziecie za nim. Jeśli krew jego popłynie, to nie możecie się spodziewać łaski!
 — Uff! Old Shatterhandowi zdaje się, że może z Wupą Umugi zrobić tak, jak z Nale Masiuwem.
 — Tak, ja tak sądzę.
 — Miałeś jego worek z gusłami, więc mogłeś go sobie zdobyć.
 — Czy ci nie powiedziałem, że zabiorę i twoje gusła?
 — Powiedziałeś, ale ich nie dostaniesz.
 — Pshaw! Nic łatwiejszego od zabrania ich. Ja wiem, gdzie je zostawiłeś.
 — Gdzie?
 — W Kaam Kulano.
 — Uff!
 — Wiszą przed twym namiotem, a w pobliżu jego znajduje się namiot, gdzie przywiązany jest Murzyn, wzięty do niewoli.
 — Uff! Od kogo dowiedział się o tem Old Shatterhand?
 — Nietylko dowiedziałem się, lecz widziałem temi mojemi oczyma. Patrz, co teraz uczynię!
 Wstałem, wyjąłem nóż i naciąłem nim chrustu kaktusowego, poczem zwróciłem się znowu do Wupy Umugi:
 — Pojechałem z Alczeze-czi na Kaan Kulano.
 — Uff!
 — I przywiozłem stamtąd trojakie rzeczy.
 — Co?
 — Murzyna...