Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/212

—  452  —

takiego nie traktuje się jako zabawki. Niech Apanaczka powie, kiedy się walka ma odbyć?
 — Życzę sobie, żeby się zaraz zaczęła. Czy Old Shatterhand godzi się na to?
 — Tak — odpowiedziałem.
 — W takim razie mam prośbę.
 — Jaką?
 — Dotychczas poszło wszystko według mojego wyboru — zato muszę dać przeciwnikowi także pewną korzyść.
 — Jaką?
 — Niechaj ma pierwsze pchnięcie. Nie poczuje mojego noża, dopóki ja nie poczuję jego na sobie.
 Na to wtrącił Old Surehand:
 — Ja tego nie przyjmuję. Nie jestem chłopcem, którego należałoby oszczędzać. Niechaj nikt nie ma prawa ataku i pierwszego pchnięcia. Old Shatterhand da znak, kiedy ma się zacząć pojedynek, a potem zacznie ten z nas, który zechce.
 — To słuszne — potwierdziłem. — Żaden nie ma lepszych warunków od drugiego. Niech Apanaczka pójdzie po nóż swój.
 Złożył był broń swoją także tam, gdzie reszta Komanczów, więc teraz poszedł.
 — Dzielny chłopak — rzekł Old Surehand. — Musi się go poważać, a przyznam się nawet, że mógłbym go polubić. Szkoda go, rzeczywiście wielka szkoda.
 — Jakto?
 — Gdyby mnie zmusił do tego, żebym go przebił.
 — Hm! Czy jesteście tak pewni siebie?
 — Tak sądzę, chociaż wiem dorze, iż przypadek przynosi często coś innego, niż się przypuszcza.
 — Całkiem słusznie, i proszę was, żebyście nie spuszczali tego z uwagi. On z pewnością posiada znaczną siłę fizyczną!
 — Co do tego, to sądzę, że mogę mu sprostać. Może nie?