Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/219

—  459  —

 — Kto zwyciężył?
 — Nikt — odpowiedziałem.
 — Kto najpierw upadł?
 — Także nikt. Runęliście równocześnie.
 — Więc musimy zacząć na nowo. Dajcie nam noże i zwiążcie nam ręce.
 Chciał odejść po nóż, leżący tam, gdzie upadł, lecz zatrzymałem go za rękę i oświadczyłem głosem stanowczym:
 — Stać! Walka już skończona, i niema potrzeby poczynać jej na nowo. Dosyć już tego!
 — Żaden z nas nie zginął!
 — Czy umówiono się, że bezwarunkowo musi jeden z was zginąć?
 — Nie, lecz jeden z nas musi być przecież zwyciezcą.
 — Bierz to sobie, jak chcesz! Jesteście albo obydwaj zwycięzcami, albo zwyciężonymi. W każdym razie jednak stawiłeś życie na kartę i dowiodłeś tem, że nie przyjmujesz darowanego życia.
 — Uff! Czy to twoje rzeczywiste zapatrywanie?
 — Tak.
 — A jak sądzi Winnetou?
 — Tak samo, jak brat Shatterhand — odrzekł Apacz. — Młody Wódz Nainich, Apanaczka, nie wpadł nam w ręce bez walki.
 — Czy wszyscy są tego przekonania?
 — Skoro Winnetou tak mówi, to wystarczy. Żaden z wojowników Apaczów nie będzie innego zdania!
 — W takim razie godzę się. Jestem waszym jeńcem bez wyrzutu wobec samego siebie. Oto moje ręce; zwiążcie mnie, jak wszystkich innych Komanczów.
 Spojrzałem na Winnetou pytająco. Jedno spojrzenie wystarczyło, bym się dowiedział o tem, co myślał. Odsunąłem więc wyciągnięte ręce Apanaczki i rzekłem:
 — Powiedziałem już przedtem, że ciebie nie zwiążemy i broń ci nawet zwrócimy, jeśli nam przyrzekniesz nie umknąć. Czy dasz nam to przyrzeczenie?