Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/225

—  465  —

kimi jego blizkimi, a więc z tobą, jako ojcem, i z tą, którą matką nazywa. Teraz nie wyda ci się dziwnem, że chciałbym usłyszeć jej imię.
 — Ode mnie się nie dowiesz.
 — Czemu nie?
 — Bo nie powiem. Howgh!
 Słowo to przekonało mnie, że istotnie nie otrzymałbym żadnej odpowiedzi. Byłbyż to rzeczywiście tylko zwyczaj indyański nie brania na język imienia cudzej żony, czy też milczał o swej obłąkanej żonie dla jakichś innych powodów? Czy i ja miałem milczeć? Nie! Przypatrywałem się jego twarzy tak ostro, jak na to pozwalało słabe światło księżyca, i rzekłem zwolna ale z naciskiem:
 — Ty jesteś tibo-taka?
 Poderwał się na siodle, jakby go osa ukłuła, lecz nic nie odpowiedział.
 — A ona jest tibo-wete?
 Nie odpowiedział, lecz zwrócił ku mnie twarz z wyrazem wielkiego zaciekawienia.
 — Czy znałeś mego wawa Derrik? — mówiłem dalej, powtarzając pytanie, zadane mi wówczas przez tę kobietę.
 — Uff! — zawołał.
 — To jest mój myrtle-wreath! — powtarzałem dalej jej słowa.
 — Uff, uff! — powtórzył, paląc mnie formalnie oczyma. — Co to za pytania?
 — Znasz je tak dobrze, jak ja.
 — Gdzie je słyszałeś?
 — Pshaw!
 — Od kogo?
 — Pshaw!
 — Czemu mi nie odpowiadasz?
 — Bo mi się nie chce.
 — Czy Old Shatterhand boi się dać mi odpowiedź?
 — Nie mów głupstw!