Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/226

—  466  —

 — To nie głupstwo! Ja mogę żądać odpowiedzi!
 — A sam żadnej nie dajesz.
 — O ile?
 — Czy odpowiedziałeś mi, kiedy poprzednio pytałem cię o kobietę?
 — Ta skwaw do mnie należy, a nie do ciebie; mogę o niej mówić lub milczeć, jak zechcę.
 — Więc nie wymagaj także, iżby drudzy mówili. Jeśli mówisz o trwodze, to chyba ty możesz się obawiać odpowiedzieć mi.
 — Ale chcę wiedzieć, kto ci powiedział te szczególne słowa!
 — Tego się nie dowiesz.
 — Czy słyszałeś je może od Apanaczki?
 — Nie.
 — A od kogóż?
 — Pshaw!
 Na to wybuchnął.
 — Gdybym nie był w niewoli i skrępowany, zmusiłbym cię do odpowiedzi.
 — Pshaw! Ty mnie zmusić? Stary guślarz, oszukujący zapomocą hokus-pokus kobiety i dzieci swojego szczepu, i prowadzący swoją komedyą trzystu wojowników na zgubę, chce Old Shatterhanda zmusić do czegoś! Gdybyś nie był właśnie moim jeńcem, nad którym muszę mieć litość, pomówiłbym z tobą całkiem inaczej.
 — Ty szydzisz ze mnie i nazywasz moje czary komedyą. Miej się na baczności przede mną!
 — Pshaw!
 — I nie poważ się roznosić dalej tych słów, które teraz słyszałem!
 — Bo mogłoby to być niebezpieczne dla ciebie.
 — Szydź sobie. Przyjdzie czas, kiedy szyderstwo stanie się skargą i płaczem.
 Syknął formalnie te słowa między zębami i przekonał mnie tem rozdrażnieniem, że to, co słyszałem od jego żony, miało wielkie znaczenie.