Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/228

—  468  —

 — Ale, chcąc podsłuchać Wupę Umugi, miałem dobre zamiary!
 — Jakie były wasze zamiary, to mi wszystko jedno; nie byliście mi posłusznym.
 — Posłusznym? Czy byliśmy ze sobą w takim stosunku, że jeden miał rozkazywać a drugi słuchać?
 — Tak.
 — O tem nie słyszałem ani słowa. Sami mówiliście nieraz, że mamy wszyscy równe prawa.
 — To słuszne, ale jeśli zajdzie taki wypadek, że ma się wykonać pewien plan określony, to nie wolno nikomu działać przeciw temu planowi.
 — Niechaj będzie, jak chce; nie byliście naszym dowódcą i nie mieliście prawa wyłączać mnie od podchodzenia.
 — Na to zdanie nie powinien bym wcale odpowiadać; ale mimo to uczynię to, bo gotówiście myśleć, że zrobiliście coś niesłychanie mądrego. Czy Winnetou oddał mi komendę nad Apaczami?
 — Tak.
 — Więc ja byłem dowódcą?
 — Tak.
 — I miałem prawo rozkazu?
 — Nad Apaczami, lecz nie nade mną!
 — Co za nonsens! Byliście z nami i mieliście słuchać tak samo, jak Apacze.
 — Nie!
 — Ależ powiedzcie, czy nie macie już żadnej rozwagi? Coby się stało, gdyby każdy robił, co zechce, i to w sprawach, gdzie idzie o życie? Zresztą nie chciałem brać was ze sobą, ale wy przyrzekaliście święcie...
 — Hm!
 — A zgodziłem się dopiero wtedy, kiedy przyrzekliście stosować się do nas. Tem uznaliście mnie przecież za tego, którego wola miała znaczenie.
 — Tak mówicie teraz i odwracacie sprawę!
 — Well! Widzę, że każde słowo daremne. Kto przyznaje się do swoich błędów, z tym można mówić,