Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/231

—  471  —

 — Tak.
 — Uff! Guślarz nie śmie o tem wiedzieć.
 — Dlaczego?
 — Bo obije matkę.
 — Ah!
 — On ją bije. Dzielny wojownik jest za dumny na to, żeby się porwać na kobietę, on jednak bije ją, ilekroć usłyszy te słowa. Nie mogę mu więc powiedzieć, że znasz je od niej.
 — A od kogóż miałbym je słyszeć?
 — Od którego z naszych wojowników; wszyscy oni znają te słowa, bo słyszeli je często.
 — Hm! To szczególne! — rzekłem w zamyśleniu. Paliłeś ze mną fajkę braterstwa; czy wierzysz mi, że mam względem ciebie dobre zamiary?
 — Tak.
 — Czy będziesz wobec mnie szczerym, ale tak naprawdę szczerym?
 — Będę.
 — Czy kochasz tego guślarza, swego ojca?
 — Nie.
 — Ale miłujesz jego żonę, a swoją matkę?
 — Bardzo.
 — Czy ona go miłuje?
 — Tego nie wiem. Ucieka przed nim, bo jej dusza z niej wyszła.
 — Czy widziałeś ją jeszcze z duszą?
 — Nie — utraciła ją, kiedy byłem jeszcze małym chłopcem.
 — Czy guślarz jest Nainim?
 — Nie.
 — Więc mnie okłamał.
 — Czy powiedział ci, że jest Nainim?
 — Tak.
 — To nieprawda. On przybył do Nainich z innego szczepu.
 — Z którego?
 — Tego nie wiem, bo nikomu tego nie mówi.