Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/232

—  472  —

 — Czy obcuje z białymi mężami?
 — Tylko, jeśli ich spotka przypadkiem.
 — Czy ma przyjaciół między nimi?
 — Nie.
 — Uważaj na to, o co teraz cię spytam. Czy on unika może bladych twarzy?
 — Tak.
 — Mam na myśli to, czy wystrzega się spotkania z nimi bardziej, aniżeli mężowie czerwoni?
 — Nie wiem, czy bardziej.
 — To pomyśl nad tem!
 — Szczególnie nie obawia się białych.
 — Tak? Sądziłem, że przeciwnie.
 — Czemu?
 — Jesteś jego synem i proszę ciebie, żebym mógł milczeć o tem na razie. Może nadejdzie czas, kiedy ci powiem.
 — Jak Old Shatterhand chce. Czy wolno mi teraz wypowiedzieć pewną prośbę?
 — Uczyń to!
 — Czy matka moja nie powiedziała ci, żebyś nie mówił jej słów?
 — Tak, prosiła o to.
 — A mimo to powiedziałeś je ojcu!
 — Bo sądziłem, że zna te słowa. Nikomu innemu nie zdradziłbym tego.
 — Więc milcz teraz wobec wszystkich! One są tajemnicą guślarską.
 — Hm! Mówię wprawdzie waszym językiem, ale ty musisz go znać lepiej ode mnie. Wiem, co znaczy „taka“ i „wete“, ale co należy rozumieć pod słowem „tibo“?
 — Tego ci powiedzieć nie mogę.
 — Czy rzeczywiście nie znasz tego słowa?
 — Słyszałem je często od matki, lecz nie wiem, co ono znaczy.
 — A słowo „elen“?
 — I tego nie wiem.