Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/239

—  479  —

nazwiska. Jeśli ten westman nazywał siebie Saddlerem, a właściwie nazywał się Etters, to...
 Przerwano mu. Na pierwszy dźwięk nazwiska „Etters“, powstał Old Surehand i zapytał, przechylając się przez stół:
 — Etters, rzeczywiście Etters?
 — Yes, sir.
 — Czy słyszeliście dobrze?
 — Pochlebiam sobie, że mam niezłe uszy!
 — I zapamiętaliście dobrze?
 — Mam właśnie doskonałą pamięć, jeśli chodzi o nazwiska.
 — A Dan, Daniel było mu na imię?
 — Nazywał się Dan Etters, nie inaczej!
 Czy zdawało mi się to w migotliwem świetle, czy też tak było — generał zwrócił przy tem wzrok z wielkiem natężeniem na Old Surehanda, który widocznie wpadł w rozdrażnienie i chciał je opanować, lecz nie mógł.
 — A zatem naprawdę Daniel Etters — rzekł z głębokiem westchnieniem. — Czy przypatrywaliście się dobrze temu człowiekowi?
 — Doskonale — odparł Douglas.
 — Opiszcie mi go!
 — Hm! Opisać? Czy znacie może tego Ettersa? Czy macie z nim jakie stosunki?
 — Tak. Chciałbym wiedzieć, czy ten człowiek, o którym mówicie, jest tym samym, którego ja mam na myśli. Dlatego chciałbym opisu.
 — Dałbym go wam chętnie, tylko nie wiem, jakby to zrobić.
 — Czemu?
 — Bo to trudno opisać człowieka, nie mającego w sobie nic szczególnego i wyglądającego tak samo, jak stu innych.
 — Czy on był długi, czy krótki, cienki czy gruby?
 — Jeśli mam powiedzieć, to miał mniej więcej moją figurę i może ten sam wiek. Zresztą wyglądał jak inni ludzie, tak, że istotnie nie wiem, co mam na nim opisać.