Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/240

—  480  —

 — Czy nie miał w sobie nic, nic uderzającego?
 — Wcale nic.
 — Żadnego szczególnego znaku?
 — Nie.
 — Czy przypominacie sobie jego zęby?
 — Jego zę... ach, prawda, zęby! To nadawałoby się do opisu.
 — Co, co? Nie każcież mi tak długo czekać!
 — Thunder! Wam widać pilno, mr. Surehandzie. Oto miał dwie luki w zębach.
 — Gdzie?
 — Jedną z prawej a drugą z lewej strony.
 — Na górze, czy na dole?
 — Oczywiście, że na górze, bo wiecie pewnie, że luki na dole nie widać tak łatwo. Brakowało mu po jednej i po drugiej stronie jednego zęba, a to nadawało mu szczególny wyraz i wpływało na wymowę; szeplenił, wymawiając literę „s“.
 — To on, to on, to ten, którego szukam! — zawołał Old Surehand niemal radośnie.
 — Co? Szukaliście tego człowieka?
 — Jeszcze jak! Od wielu, długich lat! We wszystkich stanach, na sawannie, w puszczy, po kenionach i w przesmykach Gór Skalistych! Ścigałem go w lekkiem i wątłem kanoe i po głębokich polach śniegowych nad Missouri...
 — Ścigaliście go? Więc to wasz wróg?
 — Wróg, jakiego nie mam drugiego.
 — Wybaczcie moje zdumienie. Ten Etters wyglądał tak niewinnie, jak dziecko.
 — To demon, to dyabeł, szatan, że i w piekle nie ma większego. On przed wielu laty moje...
 — Stopp, mr. Surehandzie! — wpadłem mu w słowo. — Jesteście rozdrażnieni. Czy nie możecie się mylić co do osoby?
 — Nie, i jeszcze raz nie! On jest...
 Nie zrozumiał słów moich i mówił dalej, więc rzuciłem mu ostrzegawcze spojrzenie, które przypro-