Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/241

—  481  —

wadziło go do równowagi. Zatrzymał się, spróbował zapanować nad sobą i rzekł już spokojniej:
 — Ale to stare dzieje i nie należy ich poruszać.
 — Poruszcie je, mr. Surehandzie! — rzekł generał. Może to historya, której warto posłuchać. Opowiedzcie ją.
 — Byłaby tylko nudną. A zatem, gdzie spotkaliście tego Ettersa. Na dole w forcie Terzel?
 — Yes, w forcie Terzel, jak powiedziałem.
 — I chce tam zostać?
 — Sądzę; tak przynajmniej powiedział.
 — Jak długo?
 — Tydzień, jeśli dobrze słyszałem.
 — A dawno temu, jak mówiliście z nim?
 — Przed czterema dniami.
 — Czterema! A więc tylko trzy pozostają!
 — Mówicie to tak szczególnie! Czy chcielibyście tam jechać?
 — Tak, pojadę tam, muszę!
 — A może on już odjechał?
 — To ruszę za nim. Podążę jego śladem, żeby nie wiem dokąd prowadził!
 Podchwycił znów moje ostrzegawcze spojrzenie, usiadł, przesunął ręką po twarzy i zakończył słowami:
 — Pshaw! Albo pozwolę mu uciec! Wprawdzie bardzo mnie udręczył, ale co mu zrobię, jeśli go nawet pochwycę? Sprawa przedawniona, i niema już sędziego, który wziąłby ją w rękę. Nie mówmy już więcej o tem.
 W pewien czas potem poszedłem do domu a on za mną. Kiedy byliśmy sami, spytał:
 — Chcieliście, żebym szedł z wami, sir?
 — Zaiste.
 — Czemu dawaliście mi znaki?
 — Nie chciałem, żebyście się tak wygadali. Nie dowierzam temu niby-generałowi.
 — Ja także nie, ale to nie wpływa na sprawę.
 — A przecież może. Przypatrywał się wam z takiem napięciem i tak akcentował nazwisko Etters, jak gdyby wymieniał je tylko ze względu na was.