Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/266

—  506  —

 Poszliśmy z nim przez kuchnię za dom, do rogu szczytowej ściany, gdzie stali już także jego ludzie, uzbrojeni i gotowi do skoku. Potem wrócił do nich przez dom. Słyszeliśmy wyraźnie, o czem mówiono, gdyż stół, przy którym siedzieli, stał niedaleko za węgłem.
 — Nic nie przynosicie? — spytał generał. — Gdzież jest brandy? A kto zajął się końmi?
 — Cierpliwości, moi panowie. Postarano się już o wszystko!
 — Ale wy, jak się zdaje, nic nie robicie!
 — To zbyteczne; mam na to ludzi.
 — Ale my nie możemy czekać! — wtrącił Old Wabble. — Jesteśmy przyzwyczajeni do szybkiej obsługi.
 — Niema obawy, sir! Obsłuży się was szybko; szybciej, aniżeli sądzicie. Czy wolno wiedzieć, dokąd stąd pojedziecie?
 — Czy was to co obchodzi?
 — Właściwie nie.
 — Więc nie pytajcie! Jeżeli kogo coś nie obchodzi, to, naturalnie, nie powinno go obchodzić; th’ is clear!
 — Nie pytam z ciekawości, ale, żeby was przestrzedz.
 — Przed kim? — spytał generał.
 — Przed kilku białymi opryszkami, którzy włóczą się tu w pobliżu.
 — Opryszkami? Co to za draby?
 — Draby, którzy zawzięli się głównie na cudze strzelby.
 — Jak...? Co...?
 — Tak, strzelbokrady.
 — To... to byłoby osobliwe!
 — Ale tak jest. Dopiero przed dwoma dniami dokonali takiej kradzieży.
 — Przed dwoma dniami? Gdzie?
 — Na Llanie. Ukradli tam trzy najsłynniejsze strzelby, jakie tylko są.