Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/27

—  273  —

Parkerem a Hawleym. Stary cowboy nie umiał poprostu zachować się spokojnie w takiem położeniu. Puszczał się na rozmaite rachuby i domysły, którym tamci dwaj się sprzeciwiali, ale jemu ani się śniło uważać tej opozycyi za słuszną.
 — Możecie mówić co chcecie — dosłyszałem. — Ja sądzę, że nie dosięgniemy wcale tych łotrów, jeśli nie zabierzemy się mądrzej do rzeczy.
 — Czemużto, stary Wabble’u? — zapytał Parker. — Sądzę, że ci trzej przed nami wiedzą dobrze, co czynią.
 — Czy tak sądzicie rzeczywiście? Nacóż wleczemy się tak powoli zamiast ruszyć na czerwonych?
 — Ponieważ ci gentlemani chcą prawdopodobnie zaczekać, aż nadejdzie wieczór.
 — No, to jeszcze lepiej! Teraz Indyanie nas nie widzą, a wieczorem my ich nie będziemy widzieli. W ten sposób wogóle ich nie zobaczymy.
 — Słuchajcieno, mr. Wabble’u, nasi dowódcy to nie dzieci, lecz mężczyźni, wiedzący dobrze, co im czynić należy!
 — O! Hm! Gdybym jako dowódca jechał tam na na przedzie i miał coś do gadania, wiedziałbym coś lepszego.
 — Co?
 — Zrobiłbym krótki proces.
 — Jakto?
 — Rozkazałbym popuścić koniom cugli i stratowałbym po prostu czerwonych.
 — To, mr. Wabble’u, byłoby prawdopodobnie najgłupszem ze wszystkiego.
 — Nonsens! Czemu?
 — Ponieważ Komancze zobaczyliby albo usłyszeliby nas nadchodzących i daliby nura.
 — Cóżby to nam szkodziło? Dopędzilibyśmy ich i wzięlibyśmy do niewoli.
 — To łatwo powiedzieć. Gdyby się rozprószyli, w ucieczce mógłby nam któryś z nich łatwo się