Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/34

—  280  —

 — Czy wątpisz? — zapytałem, na pozór zdziwiony.
 — Wątpię.
 — Dlaczego?
 — Ponieważ dowiedziałem się, że Old Shatterhand został nieprzyjacielem Komanczów.
 — Ten, kto ci to powiedział, był albo kłamcą albo się mylił.
 — Ten, kto to powiedział, złożył dowody, którym muszę wierzyć.
 — Czy mój młody brat powie mi te dowody?
 — I owszem. Czy Old Shatterhand nie był nad wodą, którą nazywają Saskuan-kui?
 — Byłem.
 — Czego tam chciałeś?
 — Niczego. Droga moja przechodziła tamtędy. Chciałem tam przenocować i ruszyć dalej.
 — W takim razie nic tam nie uczyniłeś?
 — Przeciwnie.
 — Co?
 — Zobaczyłem tam czerwonych mężów, którzy pojmali białego wojownika — i uwolniłem go.
 — Jacy to byli wojownicy?
 — Dowiedziałem się potem od bladej twarzy, że byli to Komancze ze szczepu Naini.
 — Jakie prawo miałeś do uwolnienia tej bladej twarzy?
 — On nic złego nie uczynił Komanczom. Tak samo uwolniłbym Komancza, któryby niewinnie wpadł w ręce bladych twarzy. Old Shatterhand jest przyjacielem wszystkich dobrych — a wrogiem wszystkich złych ludzi. On nie pyta o barwę tych, co potrzebują pomocy.
 — Ale przez to ściągnąłeś na siebie zemstę i nieprzyjaźń Komanczów.
 — Nie.
 — Tak.
 — Nie, bo nazajutrz rano mówiłem z wodzem Wupą Umugi i zawarłem z nim przymierze. Był moim jeńcem, a ja puściłem go wolno.