Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/36

—  282  —

 — Kiedy się z nimi rozstałem, zmierzali nad wielką rzekę i do El Paso.
 — Czy spotkałeś Bloody Foxa?
 — Tak.
 — Gdzie on znajduje się teraz?
 — U siebie w domu.
 — I tak prędko odjechałeś od niego? Czy nie chciał zatrzymać swego sławnego brata Old Shatterhanda?
 — O tak. Wracam do niego.
 — Dlaczego opuściłeś go dzisiaj. Dokąd chciałeś pojechać?
 — Czy mam ci to mówić dopiero? Czy już nie wiesz, że zadaniem jego jest uwalnianie Llana od „sępów“?
 — A ty mu pomagasz?
 — Tak. Dziś jeszcze zupełnie tak samo, jak wtedy, kiedy byłeś z nami. No, ale teraz odpowiedziałem ci na wszystkie pytania, i wiesz już wszystko, co chciałeś wiedzieć. Teraz niech przemówi kalumet.
 — Zaczekaj jeszcze.
 Pozwoliłem pozornie wybadać się, jak dziecko, on zaś był dumny z tego, że mu się to tak udało; poznałem to po jego tryumfującem spojrzeniu, rzuconem na towarzyszy. Wydało mu się w tej chwili, że dorównywał mi rzeczywiście, gdyż jego „zaczekaj jeszcze!“ brzmiało nadzwyczaj rozkazująco, poczem tonem zabawnej dla mnie wyższości mówił dalej:
 — Przeminęły już słońca i miesiące, od kiedy rozstaliśmy się, a w tak długim czasie zmieniają się ludzie. Z mądrych robią się dzieci, a dzieci rosną i mądrzeją. Old Shatterhand został też takiem dzieckiem.
 — Ja? Jakto?
 — Pozwoliłeś mi się wybadać, jak chłopiec, nie mający jeszcze mózgu, albo jak stara baba, której mózg wysechł. Oczy twoje zaćmiły się, a uszy ogłuchły. Nie masz pojęcia, kim my jesteśmy i czego chcemy.
 — Uff, uff! To ma być mowa młodzieńca, z którym niegdyś paliłem fajkę pokoju?