Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/37

—  283  —

 — To jest mowa młodzieńca, z którego wyrósł wielki i sławny wojownik. Kalumet już nic nie znaczy, gdyż nie jesteś już moim przyjacielem, lecz wrogiem, którego zabiję.
 — Udowodnij, że zostałem twoim wrogiem.
 — Uwolniłeś naszego jeńca.
 — Czy to był twój jeniec?
 — Tak.
 — Nie. Uwolniłem go z rąk Komanczów Naini, a ty należysz do innego szczepu.
 — Naini są moimi braćmi, a ich wróg jest także moim wrogiem. Czy nie znasz tych, którzy siedzą przed tobą?
 — Czy ci wojownicy nie należą do twego szczepu?
 — Tylko dwudziestu. Trzydziestu jest Nainich, których widziałeś nad Błękitną Wodą. Wykopaliśmy topory przeciwko wszystkim bladym twarzom — a ty nią jesteś. Czy wiesz, co ciebie teraz czeka?
 — Wiem.
 — To powiedz!
 — Dosiądę prawdopodobnie konia i pojadę dalej spokojnie.
 — Uff! Z Old Shatterhanda zrobiło się naprawdę dziecko. Będziesz naszym jeńcem i zginiesz przy palu w męczarniach.
 — Ani nie będę waszym jeńcem ani nie zginę, jak to się wam podoba, lecz stanie się to, co się spodoba Manitou.
 Spokój i swoboda, z jaką to powiedziałem, była dla niego i dla jego ludzi niewytłómaczoną. Nie ruszyłem się z miejsca, nie spróbowałem ucieczki ani obrony — i to trzymało ich ręce zdala od broni. Nie zauważyli, co prawda, że każdego miałem dobrze na oku.
 Z lekceważącym, litościwym niemal uśmiechem zapytał mnie wódz znowu:
 — Czy sądzisz może, że zdołasz się nam obronić?
 — Tak sądzę.