Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/39

—  285  —

trochę wymuszenie. — Wiemy, że możesz strzelać nieustannie, ale pięćdziesiąt razy naraz nie wystrzelisz. Trafisz dwu, trzech lub czterech, lecz potem cię pochwycimy.
 — Spróbujcie!
 — Nie potrzebujemy i tego czynić; jesteśmy o wiele silniejsi i liczniejsi, niż sądzisz.
 — Pshaw! — roześmiałem się szyderczo, ażeby pobudzić go do wynurzeń. Nie boję się was pięćdziesięciu; chodźcież tu!
 — Możemy czekać, lecz jeśli strzelisz, będziemy się bronili.
 Aha; więc teraz nie było już mowy o ataku, lecz o obronie.
 — Jeśli się oddalę — a strzelę do każdego, kto się tylko zbliży — nie odważycie się mnie zatrzymać.
 — Mimo to nam nie ujdziesz. Nie jesteśmy sami i tworzymy tylko przednią straż całego wojska.
 — Pshaw! To kłamstwo!
 — To nie kłamstwo, lecz prawda! — zapewniał mnie skwapliwie. — Dokąd chcesz umknąć?
 — Do Bloody Foxa.
 — Chcemy właśnie napaść na niego; tam dostałbyś się także w nasze ręce!
 — To pojadę na zachód.
 — Tam jest tylko jedna droga. Musiałbyś umykać do Suks-ma-lestawi.
 — Tak zrobię.
 — To natknąłbyś się na Wupę Umugi, który stamtąd nadciągnie.
 — Ja wiem, lecz on nadejdzie dopiero za trzy dni.
 — Nic nie możesz wiedzieć! On przybędzie tam już jutro wieczorem.
 — Będzie ciemno i przekradnę się z łatwością.
 — To pochwyci cię Nale Masiuw, który w pół dnia tam nadejdzie.
 — Pshaw!
 — Nie śmiej się! Poza pustynią jest także wielka