Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/46

—  292  —

 — Chociaż są waszymi nieprzyjaciółmi?
 — Chrześcijanin może mieć nieprzyjaciół, ale sam nigdy nie jest nieprzyjacielem. Zemsta jego polega na przebaczeniu.
 Kręcił głową, jakby pod wpływem męki wewnętrznej, i rzekł, oddychając ciężko, głęboko:
 — Takie mogą być tylko blade twarze, ale czerwony nie może i nie śmie.
 — Mylisz się! Właśnie, że najmężniejszy i najsławniejszy z czerwonych wojowników jest takim, jak to słyszysz ode mnie.
 — Kogo masz na myśli?
 — Kogóżby, jeśli nie Winnetou?
 — Wodza naszych najgorszych nieprzyjaciół, Apaczów?
 — Czemu nazywacie ich swoimi nieprzyjaciółmi? Czy to oni na was napadli, czy też wy wykopaliście topór wojenny? Wy to zawsze pierwsi przystępowaliście do ataku, a mimo to powiedział Winnetou wczoraj wieczorem, że trzebaby nie przelać krwi ani jednego z Komanczów! Czerwoni mężowie i narody muszą wyginąć, ponieważ nie przestają rozdzierać się pomiędzy sobą. Ich Manitou — to Manitou krwi i zemsty, który nawet w wiecznych ostępach nie daje im pokoju, lecz bitwy i walki bez końca. Nasz Manitou natomiast dał przykazanie, które wierzących w niego już tu na ziemi uszczęśliwia a po śmierci daje im zbawienie.
 — Czy Old Shatterhand powie mi to przykazanie?
 — Brzmi ono: Mamy czcić tylko jego a wszystkich ludzi kochać, jak siebie samych, czy są naszymi przyjaciółmi, czy wrogami.
 — A więc i wrogów? — spytał, patrząc na mnie szeroko otwartemi, zdumionemi oczyma.
 — Tak jest, i wrogów.
 — Jak siebie samego?
 — Jak siebie samego.
 — Więc mam Apacza, godzącego na moje życie,