Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/48

—  294  —

głębiny, a skutek wykazał potem, że od dzisiaj zaczęło kiełkować.
 Widziałem Winnetou, siedzącego z Enczar Ko i z białymi i naradzającego się z nimi, więc poszedłem do nich. Zauważyłem jednak przytem, że Winnetou zachowywał milczenie, gdyż, o ile byłem przy nim, nie miał zwyczaju wyłuszczać drugim swego zdania, zanim go mnie powiedział.
 — Dobrze, że przychodzicie, mr. Shatterhandzie — rzekł Old Wabble. — Musimy się przecież umówić, co się ma stać.
 — Czy nie omówiliście tego jeszcze, sir? — spytałem.
 — Tak, mówiliśmy wprawdzie to i owo, lecz jakoś nie możemy się zgodzić.
 — To przecież osobliwe. Po tem, co teraz wiemy, niema chyba wątpliwości, co nam wypada uczynić.
 — Tak? To osobliwe, że u was nigdy niema wątpliwości. Ale czy Winnetou zgodzi się z wami?
 Na to oświadczył Apacz swoim znanym sposobem:
 — Plan brata Shatterhanda jest dobry i my go wykonamy.
 — Pięknie! Ale wpierw musimy go usłyszeć, bo czego się nie wie, tego nie można wiedzieć; th’ is clear. A więc mówcie, mr. Shatterhandzie! Kiedy mamy stąd wyruszyć?
 — Zaraz — odpowiedziałem.
 — Dokąd? Na oazę?
 — Tak, lecz nie wszyscy; rozdzielimy się.
 — Aha! Jak?
 — Należy powsadzane już tyki, wskazujące drogę do oazy, pousuwać czemprędzej i powbijać je w kierunku, wskazanym przez Bloody Foxa.
 — Kto to ma zrobić? Ja poszedłbym razem.
 — To być nie może; tylko Indyanie mogą to zrobić.
 — Czemu? Nie widzę powodu.
 — To też zbyteczne, sir, skoro tylko ja znam go.