Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/56

—  302  —

słowo, że nie umknie, mógłby teraz chodzić tutaj swobodnie.
 — Nie wolno mi dawać takiego słowa — odrzekł. Jestem wodzem Komanczów, a ponieważ wojownicy nasi znajdują się w niebezpieczeństwie, mam obowiązek uciec, skoro tylko można.
 — Takiej możliwości już tutaj nie będzie!
 — Lecz przedtem była.
 — Nie!
 — Gdyby koń białego brata nie był szybszy od mego, umknąłbym.
 — Czy rzeczywiście tak sądzisz?
 — Tak.
 — W takim razie uważałem cię za bystrzejszego, aniżeli jesteś. Znajdowaliśmy się na czele oddziału. Dlaczego potem zostałem z tobą w tyle?
 — Ponieważ zdawało ci się, że masz mnie na pewno.
 — Nie, zupełnie przeciwnie; wiedziałem, że chciałeś umknąć. A dlaczego zatrzymałem się i przypatrywałem się kulbace?
 — Bo rozdarło się coś, czy usunęło.
 — Także nie, lecz ażeby ci dać sposobność do ucieczki.
 — Uff! — zawołał zdziwiony. — Old Shatterhand chciał mi przeszkodzić w ucieczce i dawał mi do tego sposobność?
 — Czy tego nie pojmujesz?
 — Któżby to pojął?
 — Każdy, kto nauczył się myśleć. Właśnie dlatego, że chciałem ucieczce przeszkodzić, dałem ci do niej sposobność. Gdybyś był uciekł w chwili, w której nie byłem do tego przygotowany, byłbyś wobec ciemności umknął, pomimo chyżości mojego konia. Musiałem więc być przygotowany, a to mogło się stać tylko przez sprowadzenie korzystnej chwili. Wtedy mogłem cię tem prędzej doścignąć.
 — Uff, uff!