Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/65

—  311  —

 — Czy pojmujecie teraz, co mam na myśli?
 — Well, to prawda! — zawołał Old Surehand. — To błąd w naszym planie, błąd tak wielki, że nie mogę pojąć, jak mogliśmy go popełnić.
 — Musielibyśmy białych zamknąć razem z czerwonymi.
 — I przez to przegralibyśmy sprawę!
 — Jeśli nie to, mr. Surehandzie, to przyszłoby nam o wiele trudniej ją wygrać. Komancze zabraliby konnicę i zyskaliby tem atut, którego przewyższyćby nie łatwo. Dlatego nie pojedziemy samotrzeć, lecz zabierzemy ze sobą oddział Apaczów. Czy domyślacie się celu?
 — Bardzo łatwo. Odnosi się do Nale Masiuwa?
 — Tak. Nie wpuścimy go wcale w pułapkę, lecz weźmiemy go do niewoli już pod Stu Drzewami.
 — To myśl znakomita, sir!
 — Znakomita, zaiste, znakomita, jeśli nie zbyt zuchwała — zauważył Bloody Fox.
 — Zuchwała? Jakto? — spytałem.
 — Czyż nie powiedzieliście, że weźmiecie z sobą tylko pięćdziesięciu do sześćdziesięciu Apaczów?
 — Tak.
 — Czy ta liczba wystarczy?
 — Przypuszczam.
 — A ja wątpię. Wybaczcie, że jestem taki śmiały i to wypowiadam!
 — Pshaw! Potrzeba tego właśnie, żeby każdy wypowiedział swoje zdanie.
 — W takim razie pozwalam sobie powiedzieć, że Nale Massiuw będzie miał ze sobą prawdopodobnie przeszło stu pięćdziesięciu wojowników.
 — Tylu trzeba przypuścić.
 — A wy chcecie ich pochwycić z pięćdziesięciu lub sześćdziesięciu Apaczami?
 — Nie. To byłoby więcej niż zuchwałe, to byłoby śmieszne, i w najwyższym stopniu lekkomyślne przedsięwzięcie. Będę miał więcej, o wiele więcej ludzi ze sobą.