Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/66

—  312  —

 — A skąd oni mają się wziąć?
 — Ależ Foxie, Foxie! Czy to tak trudno pojąć?
 — Hm! Dopomóżcież mi, sir! Nie wiem istotnie, skąd się mają wziąć wasze siły?
 — A konnica?
 Spojrzał mi w twarz z zadziwieniem, uderzył ręką w czoło i zawołał:
 — A to osioł ze mnie. Byłem poprostu rażony ślepotą! Oczywiście, że wam dopomogą biali jeźdźcy, oczywiście. Nie byłem jeszcze nigdy taki głupi, jak w tej chwili!
 — Pocieszcie się tem, że ja także wpadłem na tę myśl dopiero przed kilku minutami. A przecież była ona taka blizka, że każde dziecko mogło ją uchwycić. Powiem Enczarowi Ko, że... Ach, otóż nadchodzi!
 Poddowódca Apaczów wrócił z Old Wabblem; wysłałem go, żeby wybrał wojowników, którzy mieli nam towarzyszyć. Dawny „król cowboyów“ stał przed nami w takiej osobliwej pozycyi, że zapytałem go mimowoli:
 — Co wam, sir? Czy wam niedobrze?
 — Yes, bardzo, nadzwyczaj niedobrze! — potwierdził.
 — Gdzie siedzi to cierpienie?
 — Nizko, bardzo nizko.
 Wskazał przy tem palcem w dół.
 — Aha! W nogach?
 — Yes.
 — Mokasyny...?
 — Niech dyabeł porwie! — wybuchnął.
 — Czy znaleźliście jakie?
 — Jeszcze jakie!
 — Dość wielkie?
 — Jeszcze jak wielkie! Takie, że trzeba się wstydzić, wdziewać je na nogi! Ten czerwony, któremuśmy je odebrali, ma nie ludzkie nogi, lecz niedźwiedzie łapy.
 — No i cóż dalej?
 — Co dalej? I wy jeszcze pytacie?