Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/67

—  313  —

 — Naturalnie.
 — W tem nie ma nic naturalnego! Rozumie się samo przez się, że muszę być wściekły.
 — Ależ dlaczego wściekły?
 — Thunder-storm! Czy rzeczywiście tego nie pojmujecie? Jestem wściekły i ze skóry wychodzę, bo te kolosalne buty jeszcze dla mnie niedobre; jeszcze za małe!
 — To istotnie godne pożałowania.
 — Ale nie dla was, sir, tylko dla mnie — wybuchnął na mnie z gniewem.
 — Nie wątpię, mr. Cutterze — roześmiałem się.
 — Tak, śmiejcie się tylko! Nie śmialibyście się, gdybyście mieli to obrzydłe uczucie, którego ja doznaję!
 — Rzeczywiście? Bywacie też czasem czułym?
 — Jeszcze jak! Czyż nie widzicie, jak krzywo i beznadziejnie tu stoję? Palce u nóg tak mi się pozwijały, że możnaby je uważać za zera.
 — Więc wyprostujcie je!
 — Nie da się. Mokasyny za krótkie. Czy znacie może jaki środek na moje męki?
 — I owszem.
 — Jaki? Przecież nie mogę butów przedłużyć!
 — Nie, ale można w nich wyciąć dziury.
 — Ach... dziury...
 — Tak.
 — Przepyszna myśl, znakomita! Old Shatterhand to przecież najchytrzejsza głowa, jaka kiedykolwiek tkwiła między ramionami! Zaraz to uczynię, natychmiast. Dziury wyciąć! Palce będą wprawdzie trochę wyzierały, ale to nic nie szkodzi; pozwolę im także raz oglądać światło dzienne.
 Wydobył nóż i usiadł na ziemi, ażeby natychmiast wykonać wskazaną operacyę.
 Kiedy później pożegnaliśmy się z Foxem, Parkerem i Hawleyem i udaliśmy się z końmi do Apaczów, stało ich już sześćdziesięciu gotowych do drogi z nami.