Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/71

—  317  —

 — Klęcznik, stołek do lamentacyi? A wam skąd to złożenie?
 — Takie moje zdanie, sir.
 — A więc modlić się i lamentować — to dla was jedno i to samo?
 — Yes.
 — Słuchajcie; to głupi żart!
 — Żart? Myślę tak seryo!
 — Nie może być! Kto może modlitwę nazywać lamentacyą?
 — Ja!
 Na to szarpnęło mi coś twarz ku niemu i zapytałem.
 — Modliliście się chyba często i dużo!
 — Nie.
 — A więc czasem przynajmniej?
 — Także nie.
 — A zatem nigdy?
 — Nigdy! — potwierdził, a w głosie jego brzmiało coś, jakby duma.
 — Boże Wielki — nie wierzę!
 — Wierzcie lub nie, to mi wszystko jedno — ale nie modliłem się nigdy.
 — Ależ w młodości, jako dziecko?
 — Także nie.
 — Czyż nie mieliście ojca, który mówiłby wam o Bogu?
 — Nie.
 — Ani matki, która składałaby wam ręce?
 — Nie.
 — Ani siostry, która uczyłaby was krótkiej dziecięcej modlitwy?
 — Także nie.
 — Jakie to smutne, jakie nieskończenie smutne! Na świecie istnieje człowiek, który dożył dziewięćdziesięciu lat i przez ten długi czas nie modlił się ani razu! Tysiąc ludzi mogłoby mnie o tem zapewniać i nie uwierzyłbym, nie mógłbym uwierzyć, sir.