Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/72

—  318  —

 — Skoro wam mówię, możecie mi spokojnie uwierzyć.
 — Spokojnie? Ależ ja sam przytem nie jestem spokojny, wcale nie jestem!
 — Nie znam powodu, dla którego taka prosta i jasna sprawa, obojętna zupełnie dla mnie, miałaby wam psuć spokój.
 — Obojętna? Czy wam to rzeczywiście takie obojętne, mr. Cutterze?
 — Zupełnie.
 — To okropne.
 — Pshaw! Nie przypuszczałem, że z was taki nabożniś.
 — Nabożniś? Nie jestem nim, o ile rozumiecie to słowo tak, jak je rozumieją bezbożnicy.
 — Rozumiem to zupełnie tak — ale czy jestem bezbożnikiem? Hm!
 — Jesteście nim; wszak wyrzekacie się Boga.
 — Słuchajcie, nie posuwajcie się za daleko, mr. Shatterhandzie! Jestem gentleman, nie hultaj. Czyniłem zawsze, co uważałem za słuszne i chciałbym zobaczyć tego, kto nazwałby mnie bezbożnikiem.
 — To popatrzcie na mnie!
 — Czy mówicie to naprawdę poważnie?
 — Zupełnie! Czyniliście zawsze, co uważaliście za stosowne, byliście zatem zawsze swoim własnym chlebodawcą. Czyż nie ma prawa, które stałoby wyżej od naszej woli?
 — Hm! Prawa Stanów Zjednoczonych, wedle których postępuję.
 — Żadnych innych?
 — Nie.
 — Czyż niema praw etycznych, religijnych, boskich?
 — Dla mnie nie. Urodziłem się to fakt. Urodziłem się takim, jak jestem — to drugi fakt. Nie mogę być innym, aniżeli jestem — to trzeci fakt. Nie ponoszę zatem najmniejszej winy za to, co czynię — to główny fakt. Wszystko inne to nonsens i głupstwo!