Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/78

—  324  —

oszczędzam je nadzwyczajnie, nie biorąc ich wcale do ręki. Moja wiara dziecięca przeszła zatem przez liczne próby, okazała w nich dość mocy i dlatego tkwi teraz w sercu w dwójnasób niewzruszenie.
 — Czy sądzicie, że i nadal pozostaniecie jej wierny?
 — Aż do śmierci — a nawet poza nią!
 W sposobie jego pytania leżała głęboka powaga. Zacząłem przeczuwać, że ten potężny myśliwiec poluje także w swojem wnętrzu na prawdę, której może jeszcze nie poznał, albo którą mu już wydarto. Wtem podał mi rękę i poprosił:
 — Dajcie mi dłoń, sir, przyrzeczcie mi na własne zbawienie, i na pamięć owej starej, dziś jeszcze drogiej wam babki, że odpowiecie mi tylko tak, jak rzeczywiście myślicie.
 — Oto dłoń moja; przyrzekam! Nie potrzeba było wzmianki o mojem zbawieniu i pamięci owej starej, ukochanej kobiety, z którą zobaczę się kiedyś.
 — Czy — jest — Bóg?
 Wypowiedział te słowa w wielkich od siebie odstępach i każde z nich z osobnym naciskiem. Brał to na seryo, rzeczywiście na seryo. Zmagał się i walczył z żarliwym wysiłkiem, ale do zwycięstwa nie doszedł.
 — Tak — odpowiedziałem z tym samym akcentem.
 — Sądzicie, że zobaczycie się z waszą babką; a zatem jest życie po śmierci.
 — Tak.
 — A dowody?
 — Udowodnię wam zapomocą dwu koryfeuszy, których kompetencya wznosi się ponad wszelkie wątpliwości.
 — Kto oni?
 — Jeden z nich to osoba, stojąca bardzo wysoko, a drugi — całkiem zwykła.
 — No, więc kto?
 — Bóg i ja.
 Pochylił głowę i milczał przez długą chwilę.
 — Czy razi was to zestawienie istoty najwyższej