Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/87

—  333  —

 — Ale czy ono nadejdzie?
 — O tem dowiemy się wkrótce.
 — Od kogo?
 — Od Komanczów.
 — Czy chcecie ich podsłucać?
 — Tak.
 — To wspaniałe,idę także.
 — Nie potrzeba.
 — Chociaż nie potrzeba, idę także.
 — W takiem położeniu, jak nasze, czyni się tylko to, co potrzebne, a reszty należy zaniechać. W przeciwnym razie naraża się człowiek na niebezpieczeństwa, których może uniknąć.
 — Czy w tem niema niebezpieczeństwa, że idziecie na podsłuchy?
 — W pewnych warunkach, rzeczywiście.
 — A czy nie byłoby wskazane, żebyście wzięli ze sobą kogoś, ktoby wam pomógł?
 — Pomógł? Hm! Wy chcielibyście mi pomódz?
 — Yes.
 — Dziękuję! Wolę zdać się na siebie, niżeli na was, mr. Cutterze.
 — A więc idziecie naprawdę sam?
 — Nie. Mr. Surehand będzie mi towarzyszył.
 — A dlaczegóż nie ja?
 — Bo ja tak chcę. Niechaj sprawa będzie na tem zakończona.
 — A więc macie do niego więcej zaufania, niż domnie?
 — To obojętne; zabieram go ze sobą, a wy tu, zostaniecie.
 Widziałem, że miał na ustach jąkąś gniewną odpowiedź, lecz pohamował się i zmilczał. On ze swoją nierozwagą byłby chyba ostatnim z tych, których wziąłbym ze sobą do Komanczów.
 W przypuszczeniu, że nazajutrz wyruszą wczesnym rankiem można było przewidzieć, że dzisiaj wcześniej spać pójdą. Chcąc ich zatem podsłuchać i rzeczywiście dowie-