Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/91

—  337  —

 — To idźcie i szukajcie ich śladów. Ta stara blada twarz nie może tutaj być sam jeden na skraju Llana Estacada.
 Wojownik odszedł, ażeby zacząć szukać wedle tej wskazówki, a wódz usiadł ze swoimi ludźmi tak spokojnie, jak gdyby nic nie zaszło. Patrzył groźnym wzrokiem na Old Wabble’a, stojącego przed nim i trzymanego przez dwu czerwonych — potem wydobył nóż, wbił go przed sobą w ziemię i rzekł do niego:
 — Tu wbity nóż przesłuchania. Może on ciebie zabić lub zostawić cię przy życiu. Masz to w twoim ręku. Jeśli odpowiesz prawdę, to możesz siebie ocalić.
 Wzrok „króla cowboyów“ pomknął ku zaroślom; szukał nas — lecz, na szczęście, nie długo. Gdyby był pod tym względem nie zapanował nad sobą, byłby nas łatwo mógł zdradzić.
 — Gdzie masz towarzyszy — zapytał wódz.
 — Nie mam żadnych — odparł stary.
 — Jesteś sam?
 — Tak.
 — To kłamstwo!
 — Nie! To prawda!
 — Poszukamy ich i znajdziemy.
 — Nie znajdziecie nikogo.
 — Jeśli się pokaże, że kłamiesz, będziesz winnym ciężkiej śmierci, jaką poniesiecie.
 — No, to każ szukać; nie mam nic przeciwko temu.
 — Więc powiedz mi, co tu masz do czynienia na Llano Estacado? Czy może zechcesz użyć wymówki, że przybyłeś tu na polowanie?
 — Nie, Old Wabble nie taki głupi — ale mimo to chciałbym to powiedzieć, bo tak jest rzeczywiście.
 — Na co mógłbyś tutaj polować? Tu przecież niema zwierzyny.
 — Jest — i to sporo.
 — Jakiego rodzaju? — roześmiał się Wupa Umugi wzgardliwie.