Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/94

—  340  —

 — Psie! Nie bądź taki zuchwały! — huknął nań wódz. — Czy sądzisz rzeczywiście, że mówisz nam coś nowego? Wiemy o tem już dawno, że biali żołnierze walczyli z Nale Masiuwem. Zwyciężyli, lecz tylko na krótki czas, gdyż wódz posłał do domu po stu nowych wojowników.
 — Ach — zawołał Old Wabble, udając rozczarowanie.
 — Tak — mówił wódz dalej, tryumfując z kolei. — Tak samo dobrze wiemy też, że te białe psy dążą za nami. My sami chcieliśmy tego, gdyż wywabiliśmy ich za sobą, żeby ich zgubić.
 — Otwierasz szeroko gębę i mówisz tak tylko, ażeby mnie przestraszyć, ale ci się to nie uda.
 — Milcz! To wszystko prawda, co mówię. Chcecie nas zniszczyć — ale sami wyginiecie do ostatniego!
 — Pshaw!
 — Milcz! Powiadam ci, że zastawiliśmy na was pułapkę, z której niema ucieczki.
 — Tak, może, gdybyśmy byli tacy głupi i wleźli w nią.
 — Ty już wlazłeś i już w niej siedzisz.
 — Tem ostrożniejsi i uważniejsi będą żołnierze.
 — Oni też wpadną, bo nie mogą inaczej.
 — Oho!
 Ten lekceważący okrzyk rozgniewał wodza jeszcze bardziej. Huknął też na starego:
 — Jeśli powiesz jeszcze jedno takie słowo, każę ci gębę zatkać. Przybyliśmy z nad Błękitnej Wody tutaj tylko na to, ażeby żołnierze jechali za nami. Ten obóz opuścimy także i zaprowadzimy ich na pustynię, gdzie będą musieli nędznie wyginąć.
 — Wyginą? Oni będą walczyli i zwyciężą was.
 — Do żadnej walki nie dojdzie. Zwabimy ich daleko na piaski, gdzie niema wody. Tam wyginą z pragnienia i broń na nic im się nie przyda.
 — Nie dadzą się wam wywieść w pole.
 — Uczynią to, wiem na pewno. Czy ci się zdaje, że nie mamy uszu ani oczu? Obozują tej nocy tylko