Strona:Karol May - Old Surehand 03.djvu/100

—  86  —

nieboszczki żony, a przechowywano je po jej śmierci w kasie. Potem zniknęły razem z Walkerem i z pieniądzmi.
 W tej chwili zapytał White:
 — No, sennorze Carlosie, czy was przekonałem?
 — Najzupełniej, sennorze. Chodź, Anitto i podaj doktorowi rękę!
 Podsłuchujący czekali teraz na to, co powie Anitta.
 — Ja mu jej nie podam! — rzekła głosem bardzo stanowczym.
 — Wiesz przecież, że ma moje przyrzeczenie!
 — Ojca przyrzeczenie ma, lecz ode mnie jeszcze go nie otrzymał.
 — Przyrzeczenie jest przyrzeczeniem! — zawołał White. — Mnie się zdaje, że córka winna ojcu posłuszeństwo! Edward nie wrócił; prawdopodobnie zginął w kopalniach i...
 Nie skończył zdania, gdyż Old Shatterhand wsunął teraz Edwarda przez drzwi do pokoju.
 — Przybyłem, jak widzicie — rzekł młodzieniec. — Oczywiście nie wam to zawdzięczam, że jeszcze żyję i nie zginąłem.
 Anitta pobiegła doń z okrzykiem radości, a White wypatrzył się nań jak na upiora, który nagle wychylił się z grobu. Wtem otwarły się znowu drzwi od kuchni i wszedł Groman. Przystąpiwszy do stołu, pochwycił etui i oświadczył:
 — Te klejnoty skradziono mr. Clevelandowi. Konfiskuję je.
 — Konfiskujesz? — wybuchnął White. — Chciałbym zobaczyć: tego, ktoby się ośmielił porwać na moje uczciwie zdobyte mienie!
 — Ja się ośmielam, ponieważ nie jest uczciwie zdobyte. Jestem detektywem i aresztuję was, mr. Walker, którzy mienicie się Whitem!
 I znów otworzyły się drzwi, a w nich ukazał się Old Shatterhand i powiedział:
 — Walker, to także nie jest jego właściwe nazwisko.