Strona:Karol May - Old Surehand 03.djvu/152

—  136  —

Chodzi o tych dwu ludzi, którzy twierdzą, że przyjechali z Europy.
 — To przecież jest prawda!
 — Czy jest prawda, czy nie, to wszystko jedno, ale ja sądzę, że tak nie jest.
 — Bajki! Mój bratanek jest Niemiec. To chyba wiem!
 — Jeśli to rzeczywiście wasz brataniec, sir!
 — Czy wątpisz o tem?
 — Hm! Czy znacie swego bratanka?
 — Nie mogłem go poznać, bo był jeszcze chłopcem, kiedy go widziałem po raz ostatni.
 — Ja sądzę, że nie widzieliście go wogóle. Wasze dawne nazwisko jest Wallerstein. Czemu on go nie zatrzymał, lecz nazwał się inaczej?
 — Z ostrożności. Dlatego, że...
 — Wiem, wiem — wtrącił grubas. — Słyszałem, jaki on podał powód, ale ten powód mnie wydaje się lichym. Powiedzcie mi, czy on jest kapitanem?
 — Nie.
 — A ten drugi tak go nazwał!
 — Rzeczywiście? Co mówisz?
 — Tak, nazwał go kapitanem. Słyszałem to całkiem wyraźnie, nawet obojgiem uszu. Rozmawiali z sobą po francusku.
 — Po francusku? — spytał kolonel zdziwiony. — To istotnie uderzające!
 — Czy uderzające, czy nie, to wszystko jedno, to nawet obojętne, ale mnie w pierwszej chwili nie zastanowiło. Kiedy jednak później usłyszałem, że tu idzie o wasze złoto, opadły mię wątpliwości. Czemu ten drugi nazywa się wobec nas Piotr Wolf (straszne nazwisko, można na niem język połamać), a do Henryka Sandera powiedział, że się nazywa Jean Letrier?
 — Czy o sobie mówił, wymawiając to nazwisko?
 — Tak. Przechodząc koło nich, słyszałem to wyraźnie i zrozumiałem, choć mówił po francusku. Nie zważałem na to w owej chwili, bo śpieszyłem właśnie