Strona:Karol May - Old Surehand 03.djvu/17

—  7  —

bo ani on, ani koń nie byliby wyglądali tak świeżo. Nie pytałem go o nazwisko, ani o inne okoliczności, gdyż byłoby to wykroczeniem przeciwko gościnności, lecz szedłem w milczeniu obok jego konia, dopóki on sam nie rozpoczął rozmowy.
 — Jak daleko od was do najbliższego waszego sąsiada, boy? — zapytał mnie.
 — Ku górom pięć mil, a za rzeką ośm.
 — Czy długo tu już jesteście?
 — Nie. Robimy dopiero w pierwszem polu.
 — A jak się nazywacie, boy?
 Dziwiło mię to, że sobie pozwalał mówić do mnie: boy, przecież nie byłem chłopcem w krótkich spodenkach! Zniecierpliwiony zbyłem go jak najkrótszą odpowiedzią:
 — Kroner.
 — Kroner? To ładnie. Ja nazywam się Wiliam Jones i pochodzę z Kanady. Kto jest właścicielem drugiej farmy, o której mówicie?
 — Niejaki Fred Hammer.
 — Ma synów, boy?
 — Dwie córki.
 — A ładne?
 — Nie wiem, boy. Sami się im przypatrzcie!
 Rozgniewało go to, że go nazwałem: boy, bo nagle ucichł i nic rzekł ani słowa, dopóki nie dojechaliśmy do wrót farmy.
 — Kogo sprowadzasz, Timie? — zapytał ojciec, który stał na dziedzińcu i karmił indyki.
 — Nie wiem właściwie. Jakiś master Wiliam Jones z Kanady.
 — Welcome, sir! Zsiądźcie i wejdźcie!
 Podał mu rękę i zaprowadził go do izby, a mnie kazał zająć się koniem. Gdy się z tem uporałem i udałem się za nimi, stał obcy przed Mary, która przyszła była w odwiedziny, i uszczypnął ją w policzek, mówiąc:
 — Damn! To z was milutka miss!