Strona:Karol May - Old Surehand 03.djvu/214

—  194  —

Serce Niedźwiedzie i wódz Mizteków, Czoło Bawole, byliby wszyscy biali musieli teraz gryźć ziemię.
 — Znacie tę historyę? — zapytano dokoła.
 — Niedokładnie. Czynny był tam wtedy także słynny biały myśliwiec, zwany, jeśli się nie mylę, Grot Piorunowy.
 — I rolę łotra odegrał hrabia? Prawdziwy hrabia?
 — Prawdziwy hrabia, którego ojciec należał do najdostojniejszych i najbogatszych ludzi w kraju.
 — Jak się ten drab nazywał?
 — Hrabia Roderig,.. Rod... Rod... zapomniałem nazwiska i nie mogę sobie przypomnieć.
 Wtem padły z dalszego stołu słowa:
 — Hrabia Rodriganda. Czy jego macie na myśli?
 — Właśnie jego! Znacie zatem to nazwisko?
 — Bardzo dobrze.
 — A słyszeliście o tym wypadku?
 — Nietylko słyszałem, lecz nawet znam hrabiego i wszystkie osoby, które w tym wypadku udział wzięły. Znam także hacyendę, o której mówiliście, i całą okolicę, gdyż tam mieszkam i jestem prawnym zastępcą sennora Arbelleza, na którego wymierzony był ów napad.
 — Co? Jego prawnym zastępcą! W takim razie musicie znać te ciekawe dzieje?
 — Znam je tak, jak gdybym je sam przeżył.
 — Dlaczego jednak opuściliście tamte strony przeprawiliście się przez rzekę?
 — W interesach, sir. Jestem tu w Stanach z powodu pewnego procesu.
 — Tak? Gdyby adwokaci nie trzymali się głupiego zwyczaju żądania zapłaty za każde swoje słowo, to przedłożyłbym wam pewną prośbę.
 — Hm! Widocznie nie macie o nas zbyt dobrego wyobrażenia!
 — Tak źle nie myślę. Chciałem tylko podkreślić, że ci panowie wiedzą, co znaczy dolar.
 — Ja także wiem o tem, ale bywają u mnie