Strona:Karol May - Old Surehand 03.djvu/219

—  199  —

 — Dyabeł niech nie śpi po takiem zmęczeniu!
 — Gdzie spotkałeś Komanczów?
 — Stąd prosto na północ, w stronie Rio Pecos. Było nas piętnastu mężczyzn i dwie kobiety, ich zaś było sześćdziesięciu.
 — A do kroćset! Walczyliście?
 — Tak.
 — Dalej, dalej!
 — Co dalej? Napadli na nas, nieprzeczuwających ich obecności, to też większą część naszych zabili, a kobiety wzięli do niewoli. Nie wiem, ilu jeszcze umknęło oprócz mnie.
 — Skąd jechaliście i dokąd?
 Wakero nie był rozmowny. Każde słowo trzeba było z niego wyciągać.
 — Jechaliśmy do Forte del Quadelupe po panie, które były tam w odwiedzinach. Napad nastąpił w powrocie.
 — O jakich paniach mówicie?
 — O sennoricie Arbellez i Indyance, Karji.
 — Kto jest sennorita Arbellez?
 — Córka naszego inspektora.
 — A Karja?
 — Siostra Tekalta, wodza Mizteków.
 Ciekawość Niedźwiedziego Serca zaczęła wzrastać.
 — Siostra Tekalta? — spytał.
 — Tak.
 — To mój przyjaciel. Wypaliliśmy z sobą fajkę pokoju. Siostra jego serca nie powinna zostać w niewoli. Czy moi biali bracia ruszą ze mną, by ją odbić?
 — Wszak wy koni nie macie! — zauważył wakero.
 Indyanin rzucił nań pogardliwe spojrzenie i odpowiedział:
 — Serce Niedźwiedzie ma konia, kiedy mu go potrzeba. Za godzinę weźmie go sobie od psów Komanczów.
 — Do stu dyabłów! Tego byłbym nie przypuścił!