Strona:Karol May - Old Surehand 03.djvu/228

—  208  —

 Helmers i Apacz znali drogę, dlatego jechali na czele, a każdy z nich trzymał przed sobą na siodle dziewczynę. Na wzgórzu czekał na nich wakero. Usłyszawszy, że nadjeżdżają, wsiadł na konia, a dwa luźne, wziął za cugle.
 — Za nami! — zawołał Helmers na niego.
 Tak odbywała się ta dzika gonitwa wśród zupełnych ciemności. Po drugiej stronie wzgórza pognali na dolinę, na przedzie zbiegi, a za nimi Komancze, nabijając bez ustanku strzelby i strzelając. Nie trafili jednak nikogo. Nareszcie wydostano się na wolną preryę, a wtedy można było pomyśleć o obronie.
 — Czy sennora jeździ konno? — zapytał Helmers swoją panią.
 — Tak.
 — Oto są cugle. Proszę jechać ciągle naprzód!
 Zeskoczył z konia i wsiadł na swego, prowadzonego dotąd przez wakera. Gdy także Apacz uczynił to samo, utworzyli straż tylną i trzymali Indyan w szachu swojemi doskonałemi strzelbami. Tak pędzili do świtu, Rano pokazało się, że Komancze zostali daleko w tyle, częścią z ostrożności, a częścią dlatego, że nie chcieli, teraz jeszcze natężać swych koni, jak zbiegowie.
 — Zwolnijmy biegu! — rzekł wakero.
 — Nie — odparł Helmers. — Jedźmy ciągle jak najprędzej, ażeby rzeka odgrodziła nas od Komanczów.
 Teraz mógł się dokładniej przypatrzyć obu uwolnionym kobietom. Jedna była Hiszpanką, a druga Indyanką, ale obie piękne w swoim rodzaju.
 — Czy sennorita wytrzyma jeszcze dalej taką jazdę? — zapytał pierwszą.
 — Jak długo pan zechce — odrzekła.
 — Jak mam panią nazywać?
 — Nazywam się Ema Arbellez. A pan?
 — Helmers. Będziemy wkrótce musieli przeprawić się przez rzekę, sennorito.
 — Czy nam się to uda?
 — Spodziewam się. Niestety tylko trzej z nas są