Strona:Karol May - Old Surehand 03.djvu/236

—  214  —

 — Powiedział, żebym go szukał w Meksyku i dał mi mapę z planem sytuacyjnym.
 — Które strony przedstawia ta mapa?
 — Tego nie wiem. Nakreślone są na niej pasma wzgórz, doliny i rzeki, ale niema ani jednej nazwy.
 — To zaiste szczególne. Czy Szosz-in-liet, wódz Apaczów, wie także o tem?
 — Nie.
 — A przecież jest pańskim przyjacielem, jak mi się zdaje?
 — Jest istotnie dla mnie prawdziwym przyjacielem.
 — A mnie powierzy pan tę tajemnicę, choć poznaliśmy się dopiero dzisiaj?
 Helmers spojrzał jej w twarz swojemi wiernemi, uczciwemi oczyma i odpowiedział:
 — Są ludzie, po których poznać, że nie należy przed nimi ukrywać żadnych tajemnic.
 — A mnie zalicza pan do tych osób?
 — Tak.
 Podała mu rękę i rzekła:
 — Pan się nie myli. Dowiodę panu tego, odwdzięczając mu się szczerością. Powiem panu szczegół, tyczący się pańskiej tajemnicy. Dobrze?
 — Proszę nawet o to! — odparł jakby zaskoczony niespodzianką.
 — Znam człowieka, który stara się także o ten skarb.
 — Ach! Któż to jest?
 — Nasz młody principo, hrabia Alfonzo de Rodriganda y Sevilla.
 — Czy wie o tym skarbie?
 — O, my wszyscy wiemy, że dawni panowie tego kraju ukryli swoje skarby, kiedy Hiszpanie zdobyli Meksyk. Oprócz tego są miejsca, zwane bonancami, w których można znaleźć całe masy złota i srebra. Indyanie znają te miejsca, lecz wolą raczej ginąć, aniżeli wskazać je białym.