Strona:Karol May - Old Surehand 03.djvu/241

—  219  —

po dziewczęta. W powrocie napadli na nie Komancze. Byłyby zgubione, gdyby nie pomoc Helmersa i wodza Apaczów
 Droga prowadziła dalej ku południowi. Dzień chylił się już ku swemu kresowi, do wieczora brakowało jeszcze z godzinę, a nasi podróżni znajdowali się na skraju rozległej równiny, kiedy Apacz, zatrzymując konia, wskazał poza siebie i zawołał:
 — Uff!
 Drudzy odwrócili się także, aby się przypatrzyć równinie.
 — Ja nic nie widzę — rzekł majordomo.
 — My także nic — oświadczyli wakerowie, pomimo że mieli oczy, przyzwyczajone do śledzenia w wielkich odległościach.
 — Co tam jest? — spytała Ema.
 — Pani także nic nie widzi? — odrzekł jej na to Helmers.
 — Nie. A ty Karjo, widzisz co?
 — Nic — oświadczyła Indyanka.
 — Wódz Apaczów nie ma chyba na myśli gromady dzikich koni, które tam widać? — rzekł teraz majordomo.
 — Uff! — odparł Apacz z pogardliwą miną.
 — Właśnie te konie zwróciły na siebie jego uwagę. — powiedział Helmers.
 — Co nas te mustangi mogą obchodzić?
 — Czy są rzeczywiście takie obojętne dla nas, sennorze majordomo?
 — Tak. Mamy przecież konie!
 — Przypatrzcie im się dokładniej!
 Mniej więcej o dwie mile angielskie za nimi cwałowało stado koni z rozwianemi grzywami i z podniesionymi ogonami. Nie było tam widać ani jednego jeźdźca, ani siodła, ani strzemienia, ani cugli lub najcieńszego sznurka.
 — To mustangi! — rzekł jeszcze raz majordomo.
 — Uff! — zawołał Apacz powtórnie, lecz tym razem już z dobitną pogardą.