Strona:Karol May - Old Surehand 03.djvu/242

—  220  —

 Zawrócił konia i ruszył naprzód cwałem, a reszta musiała zrobić to samo. Ema zbliżyła się znów do Helmersa i zapytała:
 — Co Apaczowi?
 — Złości się.
 — Na co?
 — Na głupotę maiordomusa.
 — Głupotę? Sennorze Helmersie, nasz majordomo to bardzo doświadczony człowiek!
 — Może w sprawach pokojowych.
 — O, nie. To dzielny jeździec i strzelec, a wynajdywacz ścieżek, jakich mało. Na niego można się zdać pod każdym względem.
 — Wynajdywacz ścieżek? Hm! — rzekł Helmers, spozierając wzgardliwie. — Może wynajdywacz ulic po miastach, albo dróg po wsiach. Na rastreadora, na prawdziwego wynajdywacza ścieżek, potrzeba czegoś więcej. Powiada pani, że na niego można się zdać pod każdym względem, a jednak byłaby pani teraz zgubiona, gdyby się pani zdała wyłącznie na jego bystrość.
 — Jakto?
 — Bo te konie, to nie są dzikie mustangi.
 — A cóż innego?.
 — To ścigający nas Komancze.
 — Komancze? Wszak widać tylko konie!
 — Tak, ale czerwoni są mimo to przy nich. Przewiązali rzemieniami brzuchy i szyje końskie i na tych rzemieniach wiszą lewą ręką i prawą nogą. Czy nie widziała pani, że konie zwrócone były do nas tylko prawym bokiem, chociaż jadą prosto za nami? Jeźdźcy każą im cwałować w skośnej pozycyi, a pozycya taka jest pewnym dowodem, że za koniem kryje się Indyanin.
 — Święta Madonno! Znowu nas zaatakują?
 — Albo oni nas, albo my ich. Ja wolę to drugie, a Apacz jest tego samego zdania. Widzi pani, jak on patrzy na wszystkie strony?
 — Czego szuka?
 — Kryjówki dla nas, z którejbyśmy mogli godnie