Strona:Karol May - Old Surehand 03.djvu/251

—  229  —

 — Pan jesteś hrabia Alfonzo de Rodriganda?
 — Tak — odrzekł zapytany, dziwiąc się, że myśliwiec ośmielił się doń przemówić.
 — Tak! Sennor Arbellez zapomniał przedstawić nam pana. Wyzywam pana. Co pan wybierasz? Szable, pistolety, czy krócice?
 — Pan chcesz się bić ze mną? — spytał hrabia, jeszcze bardziej zdumiony, niż przedtem.
 — Oczywiście! Gdyby mnie pan był obraził na dworze przed hacyendą, grzmotnąłbym był panem o ziemię, jak smarkaczem. Ponieważ jednak stało się to pod dachem mego gospodarza, przeto musiałem mieć wzgląd na niego i na obecność pań. Słyszę jednak, że pan w tym domu nie masz ani za grosz znaczenia, dlatego pozostawiam panu wybór broni.
 — Bić się? Z wami? Mój Boże, któż wy jesteście właściwie? Myśliwiec, włóczęga?...
 — Nie będziecie się bić? W takim razie jesteście łajdak, tchórz, i nikczemny podlec!
 Poszedł za Apaczem, a hrabia został na miejscu, jak skamieniały.
 — Sennorze Arbellez, wy tę obelgę zniesiecie? — zapytał hacyendera.
 — Jeśli wy ją ścierpicie! — brzmiała odpowiedź. — Chodźcie, Emo i Karjo! Nasze miejsce tam, obok ludzi honoru.
 — Co za nikczemność! Ja wam to odpłacę, panie Arbellez! — zagroził hrabia.
 — Spróbujcie!
 Dzielny starzec wszedł do jadalni, a z nim panie. Przechodząc obok hrabiego, rzekła Ema, skrzywiwszy pogardliwie usta:
 — To było podłe, to było nikczemne!
 Indyanka poszła za nią z oczyma, spuszczonemi ku ziemi. Nie mogła okazać wzgardy hrabiemu, ale i w twarz mu spojrzeć nie chciała. On został na miejscu i nie wszedł już do jadalni. Rzucił serwetę na ziemię, podeptał ją nogami i syknął: